به گزارش تجسمی آنلاین، کازوئو شیراگا دوازدهم آگوست سال ۱۹۲۴ در آماگاساکی ژاپن متولد شد و در دانشگاه هنر کیوتو تحصیل کرد. او ابتدا نقاشی نیهونگا را در زادگاهش مطالعه کرد و بعد از سرخورده شدن در نقاشی سنتی ژاپن، کار با رنگ‌های روغنی را آغاز کرد.
او آثار مهمی مانند «گل چالش برانگیز» (Challenging Mud) را در سال 1955 اجرا کرد که در آن تمام بدن خود را برای مخلوط کردن آب و خاک رس و سیمان تا سر حد از پا افتادگی به کار گرفت. این اجرا کاری چیزی بین کشتی گرفتن با گل و دست و پا زدن در آن بود.
شیراگا در این اثر ایده، انرژی و حرکت نقاشیهای کنشی (Action painting) پابرهنه‌اش را پرورش داد؛ آثاری که به «نقاشیهای پایی» یا «نقاشیهای اجرایی» (Performative Paintings) معروف شد. او از این طریق مفهوم نقاشی رادیکال را گسترش داد. در زمانی که هنر اجرا (Performance Art) تازه داشت مورد قبول واقع می‌شد، شیراگا نسبتی میان نقاشی و پرفورمنس برقرار کرد.
در سال 1956، او “نقاشی اجراها”ی نمادین خود را آغاز کرد و برای ساختن نقاشی‌هایش رنگ روغن را از سطلی روی کاغذ یا بوم بزرگی که روی زمین قرار داشت می‌ریخت، روی آن آویزان می‌شد، تاب می‌خورد و با حرکت پاهایش فرم‌های انتزاعی پویایی ایجاد می‌کرد.
او این کار را راه حلی منطقی برای دسترسی راحت به وسط کارهای بزرگ می‌دانست و به گفته خودش، برای رسیدن به این مرکز غیرقابل دسترس، به این نتیجه رسید که باید «داخل بوم شود».
شیراگا می‌خواست نقاشی را که زبان هنرمند است، از پیوندها و قراردادهای آکادمیک و سنتی برهاند. او این کاوش در رابطه بدن و مواد را در طول زندگی حرفه‌ای خود ادامه داد وبیشتر به خاطر نقاشی‌هایی با پادر مقیاس بزرگ، که تا هشتاد سالگی ساخت، شناخته شده است.
نقاشیهای پایی شیراگا مضامین تاریخ ژاپن، اساطیر چینی و بودیسم را نیز در بر می‌گیرد و در عین حال حرکات سریع و بی‌پروای هنرمند موجب ارتباطی پویا و در لحظه با این رسانه هنری می‌شود؛ چیزی که برای وی همواره در اولویت بود.
انرژی، قدرت، ریسک، بداهه پردازی، کنش و واکنش و اتفاق ویژگی‌های اساسی آثار شیراگا هستند. مطالعات، تمرین‌ها و کارهای شیراگا در راستای ترکیب امر ذهنی با جسم بود.
محور کار کازوئو شیراگا مفهوم شیشیتسو (Shishitsu) است.
این اصطلاح در درجه اول به معنای «ویژگی‌ها و توانایی‌های ذاتی» هر پدیده است. در یک زمینه فلسفی، این اصطلاح به یک جوهر روانی-جسمانی در خود ما اشاره دارد که ما را تعریف می‌کند و در طول زمان به هر کدام از ما به عنوان انسان‌های منفرد شکل می‌دهد.
برای شیراگا، ساختن هنر راهی برای ارتباط کامل با شیشیتسوی خود و ایجاد طنین آن از طریق رنگ بود. او در راستای انتقال جوهر انرژی انسان به ماده و احساس یکی شدن با بوم خالی، شیوه خاص خود از نقاشی کنشی را ابداع کرد. شیراگا با کنار گذاشتن رادیکال قلم مو و شروع به نقاشی با پاهای خود، ترکیب و هوشیاری را از کار خود حذف کرد. به عنوان یک اجرا، هنرمند خود را از طناب آویزان کرد و از بدن خود به عنوان ابزار استفاده کرد و رنگ را با پاهایش بر روی بوم مالید.