تجسمی‌آنلاین: مریم حسنی: گالری رویال کالج لندن نمایشگاهی ترتیب داده است که در آن آۀثار دو هنرمند در کنار هم قرار گرفته است با این تفسیر که هر دو بر روی یک موضوع کار کرده‌‎ گو اینکه یک استیمنت برای یک نمایشگاه از دو هنرمند با اختلاف 100 سال نوشته شده است.

 تمام سالن پر از جسد است، جسدهایی منزویی، تنها، رهاشده ، اما هنوز گرمند، آنقدر گرم که  سراسر سالن  رویال کالج بوی خون میدهد. زنانی در حال احتضار که تمام لحظات این جان کندن را منتظرند. منتظر کسی که کار را تمام کند و این انتظار تحقیرآمیزترین اتفاق این آثار است. وقتی عاشقانه در چشمهای شکنجه گرت نگاه میکنی و تنها آرزویت این است که لبخندی پر محبت به تو بزند و بعد بمیری . تریسی امین میداند که زنانش رها شده و تنهایند و منفعلانه منتظرند، منتظر دردی جدید در دنیایی که پوست بدن لباس است.

زنی که درد را می‌شناسد درد را ترسیم کرده، و مردی صد سال عقبتر گریه ها و زجرها و کلافگی را ثبت کرده. آنها زنانشان را دورهم جمع کرده اند و قبرستانی از زجرهای خاموش مانده و خودخواسته را راه انداختند. زنانی تنها که فقط نظاره گر رنج های همدیگر هستند.

تریسی امین میگوید "من از 18 سالگی عاشق این مرد هستم."  مونک را میگوید . اورا سالهاست که زندگی کرده. او زمانی که کارهای مونک را اولین بار دید با خود گفت: این منم، این هنر من است. و از آنجا اکسپرسیونیسم برای او شروع شد.

و در این نمایشگاه زنانش را با زنان مونک  پیوند داده‌اند. انگار سالهاست که منتظرند تا یکدیگر را ببینند سراسر راهروهای رویال کالج را شدت احساسات تنگ کرده. باید سری نترس داشته باشید تا طاقت بیاورید و همه‌ی دیوارها را یکی یکی نگاه کنید، اگر یک لحظه ترس به سراغت بیاید زنان تورا غرق میکنند و مانند خودشان در مرداب انتظار گرفتار می‌شویید، شاید  اگر خوشبخت باشید اتفاقی شبیه مرگ مارات در انتظارتان باشد.

چیدمان عجیب و تامل برانگیز تابلوها و انتخاب هنرمندانه و فکر شده‌ی کارهای مونک این نمایشگاه را متمایز کزده. شاید اولین بار است که دو هنرمند با اختلاف زمانی 100 ساله کنار هم قرار بگیرند اما شاخصه‌ی بزرگ این نمایشگاه نشان دادن تغییر ناپذیری احساسات در گذر زمانی صد ساله است.

امین تنهایی گریزناپذیر روحش را در 25 نقاشی، مجسمه و نئون خلق کرد آنگونه که گویی مونک را زندگی کرده است. تریسی امین سالهاست که زنانی غمگین و ترد شده را نمایش می‌دهد و میداند که باید حقیقت گریز ناپذیر و دردمند زندگی اش را بروز دهد، انگونه که میگوید: دیزاینرها باید زیبایی خلق کنند و کار هنرمند نشان دادن حقیقت است. این مجموعه در کنار 19 اثر آب رنگ و رنگ روغن از مونک قرار گرفته است.

نام نمایشگاه را تنهایی روح گذاشته اند وبیننده در سراسر این نمایشگاه احساس تاریکی از تنهایی، بی پناهی و تحقیر را تجربه میکند.