تجسمی‌آنلاین: در روزهایی که کرونا همه را خانه نشین کرده است، برآن شدیم که در تجسمی‌آنلاین هر روز یک هنرمند را معرفی و تابلوهای معروف وی را نشان دهیم تا رخوت روزهای قرنطینه با هنر زدوده شود.
ادوارد مانه در ۲۳ ژانویه سال ۱۸۳۲ در پاریسِ پر جنب و جوش چشم به جهان گشود و خانواده‌ای مشهور و موفق داشت. مادر و پدر او در شهر شناخته شده بودند. پدرش یک قاضی به‌نام و مادرش از تبار سلطنتی بود. در همان اوایل زندگی، مانه فهمید که به هنر علاقه ویژه‌ای دارد و در این زمینه از عموی خود نیز حمایت قابل توجهی گرفت. او به همراه عمویش به بازدید از موزه لوور رفت و در همان‌جا بود که با الهامات جدیدش به توسعه مهارت‌های هنری‌اش پرداخت. مانه در سال ۱۸۴۵، تصمیم به نام‌نویسی در یک دوره طراحی گرفت. در همان زمان بود که با «آنتونن پروست» آشنا شد که بعدها در زمره‌ی بهترین دوستانش قرار گرفت.
اگرچه مانه علاقه شدیدی به هنر پیدا کرده بود، پدرش برنامه‌های دیگری برای آینده‌اش داشت. در واقع او مجبور شد به ریودوژانیرو برود تا عضویت نیروی دریایی را به دست آورد؛ هرچند او در امتحان‌ها مردود و باعث ناراحتی پدرش شد. البته این شکست به پدرش فرصتی داد تا دوباره علایق پسر جوانش را بررسی کند و جاه‌طلبی‌های او را برای هنرمند شدن بپذیرد؛ بنابراین مانه این فرصت استثنایی را به دست آورد تا یک دوره‌ی تحصیلی هنری را پشت‌سر بگذارد.برای توسعه دادن دانش هنری و مهارت‌های اجرایی، مانه به کشورهای دیگری مانند ایتالیا و آلمان سفر کرد. ماجراجویی‌های او در طی سفرهایش، ایده‌ی او درباره فرم‌ها و سبک‌های هنری را تحت تأثیر قابل توجهی قرار داد. همچنین، او از هنرمندان متعددی مانند «کاراواجو»، فرانسیسکو گویا، «تیسیَن» و «ولاسکِز» الهام گرفت.
از سال ۱۸۶۲ تا ۱۸۶۵، مانه در نمایشگاه‌هایی شرکت داشت که توسط گالری «مارتینه» برگزار می‌شد. در سال ۱۸۶۳، او با «سوزان لینهوف» زنی هلندی که به او پیانو درس می‌داد، ازدواج کرد و از او صاحب یک فرزند شد. در همان سال که هیئت ژوری سالن، اثر معروف او یعنی «ناهار در چمنزار» که به لحاظ تکنیکییک انقلاب کامل بود را رد کرد، او اثرش را در «سالن طردشدگان» به نمایش گذاشت. اگر چه مانه از آثار استادان قدیم الهام گرفته بود، اما این تابلوی بزرگ با مخالفت شدید مخاطبین روبه‌رو شد و بدنامی وی که در بیشتر طول عمر همراهش بود، از همین نقطه آغاز گشت. منتقدین او با حضور یک زن برهنه در کنار دو مرد جوان کامل پوشیده در تابلو مشکل جدی داشتند. مدرن بودن این زن در تابلو کاری کرد که برهنگی‌اش تهدیدآمیز و وقیح به نظر برسد. همچنین منتقدین با نحوه اجرای تابلو، پرسپکتیو غیر واقعی و شیوه نورپردازی متمایز آن هم مخالف بودند.
در نمایشگاه سالن پاریس در سال ۱۸۶۵، نقاشی او «الیمپیا» که دو سال قبل کشیده شده بود، باعث یک رسوایی بزرگ شد. زن برهنه لمیده‌ی این تابلو مستقیماً به مخاطب زل زده و با نورپردازی تند و درخشانی به تصویر کشیده شده بود و تقریباً دو بعدی به نظر می‌رسید. این تابلو که توسط منتقدین مردود و بی‌ارزش خوانده شده بود، در سال ۱۹۰۷ توسط «ژرژ کلِمانسو» در لوور آویخته شد. مانه در سال ۱۸۶۵ به اسپانیا عزیمت کرد، اما به خاطر نپسندیدن غذاها و بلد نبودن زبان نتوانست مدت زیادی در آن کشور دوام بیاورد.
وقتی تعداد زیادی از کارهای او در «نمایشگاه جهانی» سال ۱۸۶۷ رد شد، مانه هم به تقلید از «گوستاو کوربه»، غرفه‌ای در نبش «میدان آلما» و خیابان مونتنی (Montaigne) به راه انداخت و مجموعه‌ای از کارهایش را به نمایش گذاشت. او بیش از ۵۰ اثر نقاشی را در آن نمایش عمومی شرکت داده بود اما باز هم نقاشی‌هایش با استقبال زیادی روبه‌رو نشد. کار او از این دوران به لحاظ شخصیتی تغییر کرد اما به‌طور کل به نظر می‌رسد دغدغه‌ای بزرگ‌تر در زمینه رابطه‌ی نزدیک تنالیته‌ها و پیچیدگی‌های نوری و جوی را به نمایش می‌گذارد.
«امیل زولا» رمان‌نویس جوان که تحت تأثیر ناتورالیسم آثار مانه قرار گرفته بود، در مقاله‌ای مفصل به تعریف و تمجید از کارهای او پرداخت. در مقابل حمله و رفتارهای خصومت آمیز عموم با مانه، زولا او را نماینده تمام هنرمندان ارجمندی می‌دید که توسط نظر عموم مردم مورد توهین قرار می‌گیرند. مانه برای قدردانی از او پرتره‌ای از زولا کشید که در نمایشگاه سالن سال ۱۸۶۸ به نمایش در آمد. سال بعد او «بالکونی» را برای اولین بار به نمایش گذاشت. از آن زمان به بعد، این نقاش یعنی «برت موریزو» که از نقاشان امپرسیونیست پیشگام زن فرانسوی بود، بیشتر برای ملاقات مانه به استودیوی شخصی‌اش سر می‌زد. مانه مجموعه‌ای از پرتره‌ها را از روی او کار کرد و نهایتاً موریزو با برادر مانه ازدواج کرد.بعد از بازخورد مثبتی که زولا انتشار داد و حمایت‌هایی که «دوره» و یک منتقد هنری به نام «لویی-ادموند دورانتی» از مانه کردند، او در سال ۱۹۷۰، در نمایشگاه سالن پاریس و در تابلویی که «فانتن لاتور» از او کشیده بود، مورد تمجید قرار گرفت. البته این نقاشی در یک روزنامه به‌صورت کاریکاتوری به سخره گرفته شد و با عنوان «مسیح در حال نقاشی در میان پیروانش» او را دوباره تحقیر کردند.
سال۱۸۷۴، به خاطر دوستی مانه با نقاش امپرسیونیست جوان، «کلود مونه» اهمیت زیادی دارد. آن دو در کنار هم در کرانه‌های رود سن نقاشی می‌کردند و مانه مشغول خلق تابلوی «قایق سواری» خود بود. همچنین او از مونه در حال نقاشی در استودیوی قایقی‌اش نقاشی کرده است. اگر چه او با مونه و سایر امپرسیونیست‌ها رابطه خوب و صمیمانه‌ای داشت، اما در نمایشگاه‌های مستقل آن‌ها شرکت نمی‌کرد و کماکان نمایشگاه‌های رسمی سالن را ترجیح می‌داد. وقتی در سال ۱۸۷۵ دو اثر او باز هم رد شدند، او آن‌ها را به همراه سایر نقاشی‌هایش در استودیوی شخصی‌اش به نمایش گذاشت.در سال ۱۸۷۷ مانه یکی دیگر از تابلوهای ماندگار خود از دختری تنها را خلق کرد که آرنج‌هایش را روی میز مرمرییک کافه تکیه داده است. تعدادی اثر معروف دیگر در پی این نقاشی کشیده شدند که تعدادی از آن‌ها ملهم از فضاییک رستوران در نزدیکی «کافه گِربوا» بود. از ایندوران به بعد مانه تابلوهای زیادی را با تکنیک پاستل کار کرد.
در سال ۱۸۸۰ مانه یک نمایشگاه انفرادی برگزار کرد و در همان دوران پاهایش گرفتار بیماری‌ای شدند که بسیار مهلک به نظر می‌رسید. در سال بعد یک ویلا در حوالی ورسای اجاره کرد و همان‌طور که بیماری‌اش با سرعت تهدیدآمیزی پیشرفت می‌کرد، در ویلای دیگری اقامت گزید. او در نمایشگاه مهمی از هنر فرانسوی که در لندن برگزار شد حضور داشت و با یک تابلوی دیگر در نمایشگاه سالن هم دیده شد. در ماه آوریل سال ۱۸۸۳ بعد از نقاشی کردن رزها و یاس‌ها، قانقاریا او را به بستر کشاند و نهایتاً چندی بعد درگذشت. تنها بعد از نمایشگاهی که پس از مرگش برگزار کردند، مانه توانست به جایگاه واقعی خود و اهمیت و شهرتی که درخورش بود، دست یابد.