تجسمی‌آنلاین: شروین‌کندری: نمایشگاه گروهی تِنشِن که به تازگی در گالری سهراب برگزار شده‌بود جوانب مثبت و منفی بسیاری را با خود همراه ساخته که به راحتی نمی‌توان از کنار آن گذشت. در این نمایشگاه آثار هنرمندان در قالب نقاشی، نقاشی‌خط و حجم به نمایش در آمده‌است، از محاسن این اتفاق توجه به فروش آثار دراین شرایط، نمایش دیدگاه‌های مختلف، ایجاد بافت‌ها و تنوع اجرایی در سبک و تکنیک بوده ولی آیا همه این 17نفر شرکت کننده به خوبی از پس اجرا برآمده‌اند؟
در این اتفاق هنری 17 هنرمند به نام‌های علیرضاآدم‌بکان، علی‌انصاری، شقایق‌احمدیان، ساراابری، پونه‌اوشیدری، حسین‌احصایی، نسیم‌پیرهادی، روحاتیموری، آرزوجباری، مامک حجازی، حسین‌خوش‌رفتار، یحیی‌رویدل، سرونازفارسیان، میناسبزی، اوژن شیراوژن، الهام‌فاطمی، سمیرامیس مهندسان شرکت داشته‌اند.
نکته‌ی قابل توجه این هست که مخاطب در وهله نخست یک اثر به نسبت خوب را مشاهده می‌کند و در ادامه با اثری مواجه می‌شود که از تعاریف هنری و بصری درستی برخوردار نیست، در مواردی حتی وجود شباهت به دیگر پیشکسوتان ایرانی و خارجی آزاردهنده هم خواهد بود. این ردپا که در بعضی آثار نقش پررنگی ایفا کرده از فریده لاشایی، سهراب سپهری، منوچهر معتبر تا بهمن بروجنی، آمادئو مودلیانی و دیگر هنرمندان را در خود جای داده‌است. اینکه چطور آثار پیشینیان صرفا مورد مطالعه قرارگیرد تا از آن به صورت مستقیم در کار استفاده شود، دو مسئله مجزا از هم هستند. در بعضی از آثار این نمایشگاه اصول اولیه رعایت نشده‌است و حس تکرار نادرست به مخاطب می‌دهد، تکراری که یاداور گذشتگان می‌شود.
از موارد دیگری که باید به آن اشاره‌کرد، این نمایشگاه دارای استیتمنتی‌است‌که با آثار همخوانی چندانی نداردو ایجاد گمراهی می‌کند. در استیتمنت این نمایشگاه آمده‌است:
بحران، کشش، تیرگی، کشمکش، فشار، تنش، تنیدگی، کشیدگی و... تِنشِن درهنرهای تجسمی به معنای کشمکش میان عناصر بصری‌ست. طبیعتا زمانی‌که جامعه به‌هر دلیل دریک برهه دستخوش بحران و تنش می‌شود، بر روان افراد تاثیر می‌گذارد و هرکس به فراخور روحیه، به‌شیوه‌ی خاص خود واکنشی نشان می‌دهد.
دراین میان هنرمندان تصاویری برآمده ازاین بحران‌ها را در آینه‌ی آثارشان بازتاب می‌دهند که هم می‌تواند حس مشترکی القا کند هم باعث تلطیف فضای ذهنی مخاطب شود. مجموعه‌ی پیش‌رو، آثار برخی از هنرمندان معاصر ایران در شرایط یک پاندمی جهانی و یک دوره‌ی قرنطینه‌ی طولانی را نشان می‌دهد. این هنرمندان که فضای فکریشان به واسطه‌ی حضور موثر برای مخاطب شناخته‌شده‌است اکنون احساس خود را در این مقطع با مخاطب به‌اشتراک گذاشته‌اند.
اگر منظور از قرنطینه و شرایط یک پاندمی جهانی، اتفاقیست که دراین دوران جامعه جهانی با آن مواجه است بیشتر آثار به نمایش درآمده تاریخی مجزا از این رویداد دارند و امضای آن‌ها به سال‌های گذشته باز می‌گردد.
وقتی عمیق‌تر به این مجموعه هنری که در اینستاگرام گالری سهراب هم گذاشته‌شده، نگاه شود مخاطب متوجه ضعف‌های بصری آن خواهد شد. ازجمله این ضعف‌ها هماهنگ نبودن روند کاری از ایده تا اجرا است که تبعات ناخوشایندی در جامعه تجسمی به همراه دارد.
در بخش اجرایی بهره‌گیری نادرست از ضربه قلم‌ها و خطوط، نبود کنتراست، تکرار در ریتم، طراحی نادرست، بهره گیری نابجا از پالت‌رنگی، اجرای ایده‌هایی که پیشتر توسط دیگر هنرمندان ارائه شده و عدم توجه به ترکیب بندی حتی در چیدمانِ این مجموعه به این نمایشگاه لطمه بسیاری زده‌است همچنین به آثار هنرمندانی که از ارزش بصری بیشتری برخورداربوده‌اند آسیب فراوانی وارد شده و این بهم ریختگی مانع تمرکز مخاطب می‌شود، از این رو آثاری که کیفیت کمتری دارند بر آثار بهتر تاثیرگذارند.
بیشتر آثار حاضر در این اتفاق هنری از روند فضایی دکوراتیو برخورداند یعنی آن ماهیت و بُعد هنرمندانه در آن‌ها کمتر به چشم می‌خورد، همچنین نداشتن خلاقیت فردی ناخودآگاه هنرمند را به سمت اقتباس یا برداشت مستقیم از دیگر هنرمندان جهان می‌کشاند.
نمایشگاه گروهی تِنشِن از تاریخ23 خرداد1398 تا تاریخ 3 تیر 1399 در گالری سهراب به آدرس تهران، خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر، شماره142، طبقه پایین کافه تبلیغات به کوشش یلدا جمالی برگزار شد.