تجسمی آنلاین: دانیال دادگستر: بررسی هنرمندان حراج دیماه 98 حراج تهران: موازنه به دست آمده از قشای رنگی و ابعاد بزرگ کارهای وکیلی در نهایت نگاه کهکشانی و بالا به پایین اثری این‌چنینی را تسهیل کرده است. در این دوره از حراج اثری از وی با ابعاد 260*160 و با قیمت 80 – 120 میلیون تومان به فروش خواهد رسید.
بیتا وکیلی متولد ۱۳۵۲ تهران است. او در سال 1373 لیسانس نقاشی را از دانشگاه هنر و معماری و فوق لیسانس همین رشته را در سال 1379 از دانشگاه هنر اخذ کرده است. این نقاش عضو انجمن نقاشان ایران و عضو موسسه توسعه هنرهای تجسمی است. وکیلی در بیش از 40 نمایشگاه گروهی در ایران، دوبی، کانادا، ارمنستان و فرانسه آثارش را شرکت داده است.
این نقاش جوان در چند سال اخیر روند رو به رشدی را داشته و آثارش در حراج های کریستی اخیر به رکوردهای 25 و 32 هزار دلار دست یافته اند. برای وکیلی پس از مدتی تصویر کردن اتفاقات طبیعی، کافی نبود و به گفته خودش به دنبال عطر و طعم فضا می گشت. در این پروسه اتفاقات طبیعی به مرور به شکل های مشخص در طبیعت غالب شدند و کارهایش به سمت انتزاع پیش رفتند.
بیتا وکیلی نقاش معاصر ایران، پس از طی تجربه‌هایی در نقاشی انتزاعی، از اواخر دهه ۱۳۸۰ به خلق آثاری دست می‌زند که به تدریج فرم‌های معنادار و گاه فیگورهای ناپایدار از درون آنها خارج می‌شوند. با مرور دوره‌های پیشین وکیلی، انگیزه‌های زمینه‌ساز او در این اثر برایمان بیشتر روشن می‌شود. سیالیت رنگ در زمینه کارهای او، فضای انفجاری و پر تلألو کار را تشدید می‌کند. او با استفاده از رنگ‌های ترکیبی، درخشنده و ضخیم، بر جسمانیت موضوع تأکید می‌کند و معمولاً با انتخاب بوم‌های بزرگ، بر تأثیرگذاری کارهایش می‌ا‌فزاید. به نظر می‌رسد که موازنه به دست آمده از قشای رنگی و ابعاد بزرگ کار، در نهایت نگاه کهکشانی و بالا به پایین اثری این‌چنین را تسهیل کرده است.
برخی از نقاشان معاصر عموماً با رویکردی شبه کیچ و یا بیانی نزدیک به جریان‌های پست‌پاپ، مفهوم و انگاره ایران را صرفاً در بازنمایی پرچم کشور و رنگ‌های نمادین آن نمایان کرده‌اند. اما بیتا وکیلی با دوری از جریان‌های ایرانی‌ساز متعارف، با ترسیم شمایی از نقشه ایران که از میان کاربست‌های رنگی او در زمینه خارج شده، به بیانی فلسفی از بازنمایی این مفهوم دست زده است. هیبت این سرزمین و استعاره‌های تصویری او، نگاه کهکشانی‌اش را تکمیل کرده و با طرح تناقضات مفهومی، گاه نوعی ناسیونالیسم معاصر و گاه نوعی از خوانش‌های متضاد سیاسی را بر اثر تحمیل می‌کند تا وطن به مثابه «خودی» آشنا لحظهای در اوج و لحظهای دیگر، در موضع «دیگری» قرار گیرد.
آثار بیتا وکیلی همگام با نوعی از زبان بصری معاصر، به بیانی فراتر از مرزهای زیست هنرمند رسیده‌اند و همچنین موفقیت‌های اخیر او در مارکت‌های داخلی و خارجی، نوید تولد جریانی تازه در بیان تجسمی معاصر ایران را می‌دهند. به نظر می‌رسد این تازه شروع راهی باشد که شاید پایان و حاصلی دیگر بتوان برایش متصور شد.