تجسمی آنلاین، شروین‌کندری: نمایشگاه واگویه بهانه‌ایست برای شناختن و تبعید هذیان‌های ذهنی که هر شخص با آن زندگی می‌کند. محیا طلوع کیان شرایط حاکم در جامعه ایی سرشار از دغدغه‌های فکری را به تصویر می‌کشد و بر این باور است، مشکلات پایه‌گذار همهمه‌ای ذهنی بوده.
در استیتمنت این نمایشگاه به قلم خود هنرمند آمده‌است: واگویه: با گفتن سخنانی که هردم در پستوی اندیشه‌ی مردمان می‌نشیند... با دیسه‌های گونه‌گون واکه بی‌پرداختن به درونمایه، در این نمایشگاه، نمایاندن گرایش این روزهای مردمان همه گیتی، پیش چشم بوده‌است.
آنچه فرای باورهای بینندگان نمایشگاه است، بکارگیری فرم‌ها در قالب حروف خواهد بود. هنرمند بر این عقیده است که آثار او در حیطه‌ی کالی گرافی محسوب نمی‌شود و در واقع آنچه مخاطب با آن مواجه خواهد شد نقاشی‌هاییست در قالب فرم و محتوا که با ترکیب مواد بر روی بسترهای مورد نظر به اجرا در‌آمده‌است.
در این نمایشگاه 16 اثر منتخب هنرمند و گالری دار به نمایش گذاشته‌شده تا بازدیدکنندگان باورهای جدیدی نسبت به درک مسائل پیش‌آمده در جامعه خود داشته‌باشند. در وهله نخست مخاطب با آثاری دکوراتیو مواجه می‌شود و در ادامه پی به بار معنایی آن خواهد برد. رویکرد روانشناختی و جامعه گریزی در بطن نقاشی ها مشهود است، به تعریفی دیگر هنرمند دو عامل متفاوت و متضاد هنری را باهم ادغام و به تصویر کشیده. تلفیق شکل گرفته شامل نگاهی نوین به دنیای شخصی هنرمند بوده‌است. هنگامی‌که به آثار با دقت بیشتری نگاه می‌شود، ناخودآگاه کلمات و حروف‌ها شروع به نمایش می‌کنند.
آنچه برای مخاطب قابل رویت است، حروف‌های اسمی هنرمند در قالب فرم بوده که به گونه‌ایی آثار را شخصی کرده و نوعی خود زندگی نامه نگاری به حساب می‌آید. در دیدگاه تخصصی، این حجم از فرم های انتزاعی درکنار هم به گونه ایی واقع شده‌اند که برای درک بهتر، مخاطب درگیر پیدا کردن وضوح بصری می‌شود. چرخش در بعضی آثار به خوبی اجرا شده‌است، همچنین نگاهی سمبلیک تعریفی دیگر باخود به‌همراه دارد. در این مجموعه آنچه که مخاطب را به کشف زیر‌ساخت‌های فکری هنرمند دعوت می‌کند، حاصل نهایی بوجود آمده از لایه هایی روی هم قرار گرفته رنگ‌ها و فرم‌ها بوده است.
هریک از این عناصر بصری تعریف مجزایی با خود در پی دارد. به عبارتی رنگ‌ها و فرم‌های پیچ و تاب‌دار مفهومی از حالت‌های روانی هنرمند در زمان‌های متفاوت را بیان می‌کند. نقاشی ها از بُعد زمانی خاصی پیروی نمی‌کنند، در واقع این نوع برخورد، جوامع و ادوار گوناگون را نیز مخاطب خود قرار می‌دهد. نورپردازی در روش اجرایی انتزاعی کاملا حسی و شخصی صورت گرفته و به آثار بُعدی ماورایی بخشیده‌است. در حین سطح بودن نوعی حجم باخود دارد که توجه را به سازه های اصلی آثار جلب می‌کند.
از جمله سازه‌‌هایی که ذهن مخاطب را درگیر خواهد‌ساخت، نحوه استفاده و بکارگیری پرسپکتیو در مجموعه بوده. آنچه این آثار را منحصر به فرد می‌کند، نمایش پرسپکتیو با دوری و نزدیکی، تجمع و پراکندگی عناصر بوده که نمایانگر یک فضای وهمی است. در فرم‌های دیده شده، جایگاه هنرمند در مرکز قرار گرفته و به عبارتی نشانگر آنست که هنرمندان در جوامع گوناگون پیشرو و پیش‌قدم هستند. آنچه که به تصویر می‌کشند انعکاس فریادهای جامعه‌شان بوده، به این ترتیب هنرمند خود را صدای شرایط جامعه‌اش در قالب تصویر می‌داند، براین اساس فضای فکری سرشار از سمبل‌هاییست که به ناگاه ذهن آدمی را به سمت و سویی دیگر از هنر می‌کشاند. این سمبل‌ها با ارزش‌های خطی ادغام شده و به گونه‌ایی تکرار و روزمرگی را به نمایش می‌گذارد. کنتراست‌های موجود در آثار، فضا را به دو بخش مثبت و منفی تقسیم کرده‌است. آنچه که زیبایی یا زشتی خطاب می‌شود در این رویداد وجود اتفاقات خوب و بد در پیرامون زندگی هر شخص بوده و همانند یک گفت و گوی ناتمام بین دو نفر ایفای نقش می‌کند.
نمایشگاه واگویه علاوه بر بازخوردهای مثبتی که در پی داشته، ناخودآگاه توجهات را به سمت مسائلی تخصصی‌تر هدایت می‌کند. این رویداد مخاطبانش را با چالش‌های بزرگی مواجه ساخته است. اولین مسئله‌ی قابل بررسی ممانعت هنرمند از نقاشی خط بودن آثار است. این اتفاق مجموعه را فاقد اصول های اولیه دیداری نشان می‌دهد. بی‌تردید آنچه مخاطب در وهله نخست با آن مواجه می‌شود نمایشگاهی متمایل به نقاشی خط بوده. در این روش اجرایی که کالی‌گرافی نام دارد، خصوصا در زمینه‌ی انتزاعی هنرمند با بهره‌گیری از فرم‌ها به خط‌های خوانا و ناخوانا دست پیدا می‌کند. بر این اساس این مجموعه را می‌توان به گونه‌ایی نقاشی خط قلمداد کرد، همچنین آثار به نمایش درآمده بی‌شباهت به پوستر نیست. پوسترهایی ازجنس و فرم‌های موجود در کالی‌گرافی که هنرمند با بازی در پیدایش ساختار اولیه و بهره گرفتن از متریال مختلف در اجرا سعی دارد آثار را به سمت نقاشی سوق دهد. ناگفته نماند استیتمنت این نمایشگاه از به هم پیوستن کلماتی بوده که مخاطب با آن به سختی ارتباط برقرار خواهد کرد و شاید حتی آن را نفهمد. به تعریفی دقیق‌تر استفاده از واژگان نامفهوم و دشوار در استیتمنت نمایشگاه، مخاطب را از درک درست آثار دور می‌کند و ارتباط بصری درستی بوجود نمی‌آید.
قابل توجه است که در مواردی، آثار از اصول ترکیب بندی در تلفیق فرم‌ها برخوردار نبوده، آنچه بازدیدکنندگان با آن روبرو می‌شوند فضای به هم‌ریخته از یک تفکر بصری است که گاهی نگاه مخاطب را از نقاشی به سمت بیرون هدایت می‌کند. نداشتن تعادل همچون یک وزنه‌ی سنگین بوده و چشم را در نقطه‌ایی از تصویر، پایین، بالا یا چپ و راست خیره نگاه می‌دارد، همچنین عمل چرخش در تابلو به درستی صورت نمی‌گیرد.
نمایشگاه واگویه در تاریخ 15 شهریور 1398 در گالری طراحی هنر به آدرس خیابان ولیعصر، بالاتر از چهارراه پارک‌وی، نرسیده به زعفرانیه، پلاک 288 برگزار شده و تا تاریخ25 شهریور 1398 ادامه دارد.