به گزارش تجسمی آنلاین، در شرایطی که بازار جهانی هنر با رکود در فروش آثار گران‌قیمت مواجه است، خانه حراج «کریستیز» قصد دارد یکی از برجسته‌ترین آثار اندی وارهول با عنوان «صندلی الکتریکی بزرگ» را در حراج شبانه ماه مه در نیویورک به فروش بگذارد.
نشریه «آرت‌نیوز» در اینباره گزارشی منتشر کرده است. به گفته این رسانه، اثر وارهول ممکن است در بخش فروش رکورد تازه‌ای را ثبت کند.
کمی درباره صندلی «اعدام» وارهول
«صندلی الکتریکی بزرگ» اندی وارهول یک سازه حجمی نیست؛ بلکه یک تابلوست. عرض این اثر شش فوت است یعنی حدود ۱۸۳ سانتی‌متر.
این اثر بازگو کننده دورانی است که محکومان به مرگ با صندلی الکتریکی اعدام می‌شدند؛ یعنی به عبارتی اواسط قرن بیستم. قیمت تخمینی این اثر توسط «کریستیز» سی میلیون دلار پیش‌بینی شده است.
این اثر از مجموعه شخصی «راجر ماتیس» و «هیلدا کوله» دو حامی سرشناس هنر معاصر در شهر خِنت بلژیک، ارائه می‌شود. این زوج که اکنون هر دو درگذشته‌اند، از پشتیبانان اصلی موزه هنر معاصر «SMAK» در بلژیک بوده‌اند.
افت شدید فروش آثار هنری و رکود بازار اقتصادی
فروش تابلوی اندی وارهول زمانی انجام می‌شود که بازار جهانی هنر با کاهش فروش روبرو است!
بر اساس گزارش سال ۲۰۲۵ «آرت بازل» و «UBS»، از بازار جهانی هنر، فروش آثار هنری در سال ۲۰۲۴ با افت ۱۲ درصدی به ۵۷.۵ میلیارد دلار رسیده است. بخش عمده این افت، مربوط به کاهش شدید فروش آثار گران‌قیمت بود؛ طوری که فروش آثاری با قیمت بیش از ۱۰ میلیون دلار، ۴۵ درصد کاهش یافت.
با وجود این رکود، «کریستیز» با تأکید بر سابقه و اعتبار مجموعه‌داران این اثر تلاش دارد، توجه خریداران را جلب کند. اگر «صندلی الکتریکی بزرگ» با قیمت تخمینی خود به فروش برسد، می‌تواند رکورد جدیدی در این مجموعه ثبت کند؛ این در حالی است که رکورد قبلی مربوط به فروش تابلویی مشابه در سال ۲۰۱۴ به مبلغ ۲۰.۴ میلیون دلار است.
صحبت‌های رییس حراج‌های کریستیز
الکس راتر (رئیس بخش هنر قرن بیستم و بیست و یکم در کریستیز)، در گفت‌وگو با نشریه «ARTnews» اعلام کرد که مدت‌هاست این اثر را یکی از شاخص‌ترین آثار وارهول می‌داند.
او گفت: این اثر نمونه‌ای ممتاز از یکی از مجموعه‌های مهم وارهول است، با موضوعی که بارها در طول دوران کاری‌اش به آن بازگشته.
اندی وارهول؛ چهره نمادین پاپ‌آرت و میراثی فراتر از نقاشی
اندی وارهول، یکی از مشهورترین هنرمندان قرن بیستم، با بهره‌گیری از عناصر فرهنگ عامه، تعریفی نو از هنر معاصر ارائه داد. او نه تنها نقاشی را دگرگون کرد، بلکه ردپایی عمیق در سینما، موسیقی و هنر مفهومی به‌جا گذاشت. با گذشت دهه‌ها از مرگش، میراث او همچنان در عرصه‌های گوناگون هنری مورد توجه و بازخوانی است.
او را به‌عنوان چهره اصلی جنبش پاپ‌آرت دهه ۱۹۶۰ می‌شناسند. او با نقاشی‌های معروفش از قوطی‌های سوپ کمپبل، چهره مرلین مونرو و بطری‌های نوشابه کوکاکولا، شهرت یافت. وارهول کار خود را در دنیای تبلیغات آغاز کرد و در دهه ۶۰ میلادی با استفاده از تصاویر برگرفته از رسانه‌های چاپی و تبلیغاتی، مسیر تازه‌ای را در هنر معاصر گشود.
هرچند وارهول بیشتر به واسطه نقاشی‌هایش شهرت دارد، اما در زمینه فیلم نیز فعالیت‌های چشم‌گیری داشت. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به فیلم «Empire» محصول سال ۱۹۶۵ اشاره کرد که تصویری هشت‌ساعته و ثابت از ساختمان «امپایر استیت» نیویورک را نمایش می‌دهد.
او به مرور و با توجه به گستره فعالیت‌هایی که داشت، به یک پدیده فرهنگی تبدیل شد. «فکتوری» یا «کارخانه» ی وارهول، فضایی هنری و اجتماعی بود که میزبان مهمانی‌ها و محل ساخت فیلم‌های او به شمار می‌رفت و بسیاری از هنرجویان و چهره‌های نوظهور را به خود جذب می‌کرد.
وارهول همچنین در شکل‌گیری گروه موسیقی «Velvet Underground & Nico» نقش داشت و در تولید آلبوم مهم سال ۱۹۶۷ این گروه مشارکت کرد.
او تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۹ (که پس از جراحی کیسه صفرا رخ داد) به خلق آثار هنری ادامه داد. هرچند آثار دهه ۷۰ و ۸۰ او همانند کارهای اولیه‌اش شناخته‌شده نیستند، اما در همین دوره نیز مجموعه‌هایی از جمله همکاری‌هایی با ژان-میشل باسکیا، خلق کرد.
در سال ۱۹۹۴، موزه «اندی وارهول» افتتاح شد و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نهادهای اختصاص‌یافته به یک هنرمند در ایالات متحده شناخته می‌شود. این موزه شاید مهم‌ترین شکل حفظ میراث وارهول باشد.