به گزارش تجسمی آنلاین، جایی در میانه نمایشگاه، این جملات بر دیوار نقش بسته است؛ در غروبِ یک روزِ نه چندان سردِ نیمه دی، حوالی خیابان سمیه تهران. ۱۵ دی ۱۴۰۲ است و گالری سهراب، رنگ و بوی «عشق»به خود گرفته است. عشق، این جا، عشق، آنجا؛ در لباس‌ها، رنگ‌ها و حالت‌های گوناگون؛ گاهی مغموم، گاهی اسیر، گاه در کرشمه و ناز، و گاه در تمنّا و نیاز.
آثار حجمیِ هنرمندی به تماشا گذاشته شده است که تنها یک کلمه، برای توصیف کنش هنری این روزهای او کافی است: عشق. هادی روشن ضمیر این بار در نمایشگاه «به عشقِ تو ز جان برخیزم»۱۹ اثر حجمی را که به لحاظ متریال و موضوع متفاوت از کارهای قبلی او هستند، مقابل دیدگان دوستداران هنر قرار داده است.
روز افتتاحیه نمایشگاه، چهره‌های مطرح خوشنویسی، نقاشی، نقاشیخط و مجسمه سازی را می‌توان در میان خیل بازدیدکنندگان دید؛ هنرمندانی همچون پیمان پیروی، مجید ملانوروزی، سعید نقاشیان، جواد بختیاری، الهه خاتمی، احمد فلسفی، مرتضی اسدی، احمد آریا منش، کوروش قاضی مراد، علی خسروی، فرزانه اسعدی، علی اشرف صندوق آبادی، رسول مرادی، محمد علی سبزه کار، بیژن بیژنی، حسن ریاحی و بسیاری دیگر.
هادی روشن ضمیر سالهاست از نقاشیخط فاصله گرفته و فقط به «عشق» می‌پردازد و مجسمه‌های برنزی و آهنی عشق را در حراج‌ها و نمایشگاه‌های داخلی و خارجی عرضه می‌کند. او با این حال برای اولین بار در این نمایشگاه، مجسمه‌هایی از جنس استیلِ دست ساز ارائه کرده که این دست ساز بودن، به خاطر سختی این فلز و جانفرسا بودن اجرای آن، حائز اهمیت است. مبنای این آثار، همان کلمه عشق است که با توجه به تسلط روشن ضمیر بر خوشنویسی اکثر کارها بر پایه نستعلیق ساخته شده است؛ ضمن این که وی در این نمایشگاه چند مجسمه گرافیکی نیز بر پایه این کلمه ارائه کرده که البته این آثار گرافیکی، نستعلیقِ صِرف نیستند. تمامی ۱۹ مجسمه این نمایشگاه، جدید و مربوط به سالهای ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ هستند.
مجید ملانوروزی، نقاش و پژوهشگر تاریخ هنر و رییس اسبق موزه هنرهای معاصر تهران یکی از بازدیدکنندگان این نمایشگاه است. ملانوروزی معتقد است روشن ضمیر، همچون بسیاری از هنرمندانِ عرصه خط، خوشنویسی را از کلاسیک نویسی شروع کرد و با رموزِ این هنر ملی و اصیل به صورت کامل و تمام آشنا شد؛ اما روحیه هنری او شاید همه آفرینشگری را در قالب خوشنویسی ساده، بسنده نبود و بعدها به نقاشیخط روی آورد.
به باور ملانوروزی، «عشق کلمه‌ای بود که در دوره نقاشیخط های او، دستمایه اصلی پرده‌هایش قرار گرفت. عشق را بر ترکیبات بسیار نوشت و از این کلمه، تصاویر و ترکیبات بسیار آفرید؛ چیزی بیشتر از یک کلمه و یک معنای متداول.» این پژوهشگر هنر درباره مجسمه‌های برنزی، آهنی و استیل این هنرمند اضافه می‌کند: «استاد روشن ضمیر چند سالی ست که کلمه عشق را در فضای سه بعدی و حجم و با متریال و مواد مختلف تجربه می‌کند؛ کلمه‌ای سه حرفی که با نازکای خیالِ هنرمند می‌آمیزد و هر بار به صورتی نو و بدیع فرم و شکلی نو می‌یابد. کلمه از صورت تعریفِ صِرف، به فضای فرامتنی و معانی نو بدل می‌شود. همه حسّ های گوناگون عشق و عاشق و معشوق و گاه به هم تنیدگی و گاه تجرد و فراغ را در آثار اخیرِ او می‌توان دید، آثاری که دیگر چند حرف و یا یک کلمه و خوانش فارسی نیست؛ میدانی است از تخیل و احساس و زیباشناسیِ این هنرمند که با این سه حرف میدانی بزرگ از معنی می‌آفریند.» ملانوروزی در پایان در یک ارزیابی کلی، آثار روشن ضمیر را چنین توصیف می‌کند: «آثار این هنرمند شاید مصداق این سخنِ شمس باشد که فرمود، عرصه سخن تنگ است و عرصه معنی فراخ؛ از سخن پیشتر آی تا وسعت بینی و فراخی یابی.»
بازدیدکننده‌ای در حالی که غرق تماشای مجسمه برنزی عشق در طبقه بالای گالری شده است، این رباعی دیوان شمس را آهسته زیر لبانش زمزمه می‌کند: «خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم/وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم/ خورشید تو خواهم که به یاران برسد/ چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم.»
سخنی دیگر باقی نمانده، جز رفتن به گالری و تماشای آثار حجمی هنرمندی که عشق را در لباس معاصر به تصویر کشیده است. نمایشگاه تا ۲۵ دی ماه در گالری سهراب به نشانی خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر، شماره ۱۴۲ برپاست. گالری یکشنبه‌ها تعطیل است.