به گزارش تجسمی آنلاین، نمایشگاه پژوهش محور ایونت ۱۹ تا ۳۰ اکتبر دایر بود؛ واکاوی تکین آغداشلو در خصوص معنای Event در چهار نسل، به این نمایش جنبه پژوهشی داد.
در کاتالوگ نمایشگاه آمده است : این نمایشگاه با الهام از مفهوم «رویداد» که توسط فیلسوف فرانسوی آلن بدیو Alain Badiou تئوریزه شد، نسل‌هایی از هنرمندان معاصر ایرانی را به نمایش گذاشت که سوژه‌های تغییر می‌شوند و بر تعهد خود برای تسخیر جوهر حقیقت استوار می‌ایستند.
آثار آنها فراتر از مرزهای محلی، طنین انداز جهانی، و ترویج گفت و گو فراتر از مرزهای کشور است.
بیانیه کیوریتور: تکین آغداشلو
«در فلسفه آلن بدیو، فیلسوف معاصر فرانسوی، مفهوم رویداد نقشی محوری و دگرگون کننده دارد. به گفته بدیو، رویداد، رویدادی ناگهانی و نادر است که چیزی واقعاً جدید را وارد یک موقعیت می‌کند. نظم موجود را مختل می‌کند. هنجارهای تثبیت شده را می شکند، و امکانات جدیدی را برای حقیقت می گشاید. این می تواند رویدادی مانند گسست، دگرگونی واقعیت، یا ظهور یک شکل هنری جدید باشد... یک رویداد اثری است که به نظر می‌رسد از مجموع علل خاص خود فراتر می‌رود، بنابراین به دلایل کافی مبتنی نیست و اجرای مجدد آن غیرممکن می‌شود. با این حال، بررسی گذشته‌نگر یک رویداد امکان‌پذیر است، و هدف این نمایشگاه از دریچه هنر، بررسی شرایط Event است. این نمایشگاه تابلویی از وفاداری را به نمایش می‌گذارد، زیرا ۱۳ هنرمند ایرانی از نسل‌های مختلف، سوژه‌های تغییر می‌شوند و در تعهد خود به گرفتن ماهیت حقیقت استوار می‌ایستند. آثار آنها مرزهای محلی را فراتر می‌گذارند، در سراسر جهان طنین انداز می‌شوند و گفتگو را فراتر از مرزهای کشور تقویت می‌کنند.»
تکین آغداشلو (زاده ۱۳۶۱، تهران، ایران) کیوریتور و نویسنده مستقل ساکن تهران است. او در سال ۲۰۱۱ مدرک کارشناسی خود را در هنر رسانه جدید از دانشگاه رایرسون در تورنتو دریافت کرد، پس از اینکه رشته خود را از علوم کامپیوتر به هنرهای تجسمی تغییر داد. او به طور گسترده در مورد هنر معاصر نوشته است و چندین جلد از جمله تک نگاری را ویرایش کرده است. آغداشلو همچنین آثار مرتبط با هنر را به فارسی ترجمه کرده است که مهم‌ترین آن هانس اولریش اوبریست با عنوان «تاریخچه مختصری از سرپرستی» است. او از سال ۲۰۱۲ نمایشگاه‌ها را کیوریتوری می‌کند.
درباره هنرمندان ۱۳ هنرمند ایرانی شرکت کننده
_مهرداد افسری Mehrdad Afsari
رویه هنری مهرداد افسری عمدتاً مبتنی بر مضامین اگزیستانسیالیسم، استبداد و بی تفاوتی طبیعت است. او از طریق عکاسی، مناظر عرفانی را از طریق لنزی آغشته به دید تمثیلی و شاعرانه ثبت می کند. افسری در مجموعه خود، گذشته مستمر، بازنمایی هایی از مناظر به ظاهر رایج شهری را به تصویر می کشد، اما این تصاویر نشان دهنده مبارزات مردم ایران در طول تاریخ است. این عکس، همانطور که از عنوان آن اشاره می‌کند، اشاره‌ای به اوج طراحی و خلاقیت ایرانی دارد که در باغ‌های ایرانی تجسم یافته است، شکوهی که اکنون تنها در خاطره‌ها باقی مانده است، در خرابه‌های بیش از حد رشد کرده، رها شده و فراموش شده است. در چارچوب نظریه آلن بدیو فیلسوف فرانسوی، ظهور یک رویداد ظرفیت تحلیل گذشته نگر را می دهد و تنها در پی انتخاب های اشتباه، مسیرهای صحیح را تشخیص می دهد. با تکیه بر فلسفه هانری برگسون، درک می شود که در حالی که نمی توان واقعیت ملموس گذشته را تغییر داد، پتانسیل تغییر شکل بعد مجازی آن وجود دارد. این دگرگونی زمانی رخ می‌دهد که چیزی کاملاً جدید پدیدار شود - در این مثال، کسب آزادی‌های اجتماعی از طریق زور و اعتراض. «جدید» به طور گذشته‌نگر امکانات، شرایط و علل خاص خود را آشکار می‌کند. این شبیه قدرت دگرگون‌کننده عاشق شدن است که ظاهراً گذشته را تغییر می‌دهد و احساسی را پرورش می‌دهد که انگار عشق از پیش مقدر شده است، نیرویی که مدت‌ها قبل از ملاقات عاشقان وجود داشته است.
آتوسا آلبویه Atoosa Alebouyeh
آتوسا آلبویه ، عکاس هنرمند در مجموعه پنهان خود، صحنه‌های رویایی را از طریق سلف پرتره‌هایی که به‌دقت مرتب شده‌اند، می‌سازد و گفتمانی را با محوریت فمینیسم، بدن زن، و سکوت تقویت می‌کند. اگرچه او رنگی گرفته است، اما او با جدیت تمام جزئیات را برای ایجاد تصویری بدون رنگ در نگاه اول انتخاب می‌کند.
آلبویه می‌گوید: «ذهن من افکار، باورها و احساسات مختلفی را در خود جای می‌دهد که از بیان آنها می‌ترسم و مجبورم می‌کنم آنها را پنهان کنم. این ترس‌های درونی در رویاهای من ظاهر می‌شوند، تکرار می‌شوند و عمیقاً بر واقعیت بیداری من تأثیر می‌گذارند. این ممکن است از عوامل اجتماعی و محیطی ناشی شود. از ممنوعیت ها و محدودیت هایی که مرا احاطه کرده است.»
عکس آلبویه صحنه‌ای مرموز را به تصویر می‌کشد که در آن یک زن به نظر می‌رسد در جستجوی چیزی است، احتمالاً هویت خودش.
نوید عظیمی سجادی Navid Azimi Sajadi
رویه نوید عظیمی سجادی عمیقاً در ملیله‌ای غنی از تاریخ‌ها و اسطوره‌ها ریشه دوانده است که شمایل نگاری از سنت‌های شرقی و غربی را در خود جای داده است. موضوع تکرارشونده در کار او، کاوش ظریف در پویایی جنسیتی است، به ویژه تمرکز بر سرکوب زنان در ساختارهای اجتماعی بنیادگرا و مردسالار. این ظلم و ستم اغلب از طریق شکل‌ها و پیکره‌های مرموز به تصویر کشیده می‌شود که یادآور مصنوعات باستانی است و حس قدرتمندی از تداوم با گذشته را برمی‌انگیزد. عظیمی سجادی مکرراً از سرامیک در کارهای خود استفاده می‌کند و شکل هزاره‌ای از بیان هنری را تداوم می‌بخشد.
محسن فولادپور Mohsen Fouladpour
مجسمه‌های سرامیکی محسن فولادپور با الهام از میراث غنی هنری و اساطیر ایران، با مفاهیم پیچیده قدرت، جنسیت و خشونت دست و پنجه نرم می‌کنند.
امیر کمند Amir Kamand
در مجسمه‌های چوبی امیر کمند، اغلب چهره‌ها و شخصیت‌هایی با الهام از فرهنگ پاپ ظاهر می‌شوند که در پس زمینهای از پویایی‌های قدرت که به طرز هوشمندانه‌ای با حس طنز منحصربه‌فرد پوشانده شده است، ظاهر می‌شوند.
آثار کمند مبتنی بر مضامین و روایت‌های جهانی است، که با حساسیت‌های شهری خاص شهر زادگاهش تهران، آمیخته شده است. دو مجسمه‌ای که در اینجا به نمایش گذاشته می‌شوند، یک بوکسور مرد و یک زن را به تصویر می‌کشند که هر کدام نمادهای قدرتمندی دارند. شکل مرد نشان ملی باستانی ایران را در چنگ می‌اندازد. قطعه دیگر نشان می‌دهد که یک بوکسور زن سرکش در حال بررسی دقیق یک حریف مرد کوچک از طریق میکروسکوپ است و لحظه‌ای از قدرت و قدرت را در بر می‌گیرد.
شهره مهران Shohreh Mehran
نقاشی‌های فوتورئالیستی شهره مهران به دقت تصویر در حال تحول زندگی روزمره در تهران شهری و مناطق اطراف آن را به تصویر می‌کشد. دختران مدرسه ای همچنان سوژه های شهره هستند با تغییراتی جالب.
پارسا مستقیم Parsa Mostaghim
هنرمند چند رشته‌ای پارسا مستقیم از طریق روایت‌های بصری خود به مفاهیم پیچیده درگیری و استبداد می‌پردازد. در ویدئوی نمایش داده شده، او نقوشی را که در گلیم‌های ایرانی باستانی (فرش‌ها) یافت می‌شود، با پیکرهایی که نماد ابزار مدرن جنگ است ترکیب می‌کند.
یک نقطه کانونی قابل توجه، نمایش چاه‌های نفت است، که اشاره‌ای آشکار به پیچیدگی‌های ژئوپلیتیکی منطقه خاورمیانه است. محور اصلی این قطعه، فرمانروای بدخواه اساطیر ایرانی، ضحاک است، شخصیتی که با بیرون آمدن عجیب دو مار از شانه هایش مشخص شده است، نفرینی که از طریق بوسه شیطان بر او تحمیل شده است. ضحاک خود را گرفتار یک چرخه معیوب می‌بیند که هر روز اشتهای پرخاشگر مارها را برای مغز انسان آرام می‌کند، تمثیلی که منعکس‌کننده خواسته‌های بی‌امان استبداد است. این روایت در تعاملی که پانایت ایستراتی، نویسنده رومانیایی در جریان دیدارش از اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه 1920 در آن حضور داشت، انعکاس دردناکی پیدا می‌کند. هنگامی که ایستراتی شاهد موج آشکار پاکسازی ها و محاکمه های نمایشی بود، یک مدافع شوروی با استناد به ضرب المثل «نمی توان بدون شکستن تخم مرغ املت درست کرد» به دنبال توجیه ضرورت خشونت علیه دشمنان بود. که ایستراتی به تندی پاسخ داد: «بسیار خوب. من می توانم تخم مرغ های شکسته را ببینم. این املت شما کجاست؟» این مبادله یک سرخوردگی و تردید فراگیر نسبت به فداکاری‌های وحشیانه‌ای را که رژیم‌های سرکوبگر درخواست می‌کنند، در بر می‌گیرد.
نیکی نجومی Nicky Nodjoumi
آثار نیکی نجومی، در منظره هنر معاصر طنین انداز می‌شود و با نقاشی‌های دارای بار سیاسی آن که به طرز ماهرانه‌ای پویایی قدرت، ستم و گفتمان اجتماعی را بررسی می‌کند. قطعات او مملو از عنصر خاصی از ابهام است که به جای تجویز موضع‌گیری‌های مستقیم، یک ملیله‌ای غنی و چندلایه از معانی را تقویت می‌کند. این ابهام محاسبه‌شده بینندگان را دعوت می‌کند تا به عمق قلمروهای تفسیری بپردازند، و روایت‌های پیچیده درون هر اثر هنری را آشکار کنند. نجومی که خارج ایران زندگی می‌کند، رویه‌ای پربار را پرورش داد که آغشته به انتقادهای تند از سناریوهای سیاسی بین‌المللی ست. نقاشی او، با عنوان فشار و کشیدن در این مکان، نمونه ای از این موضوع است، که نشان می دهد یک مرد در حالی که با یک قاب دست و پنجه نرم می کند، در حالی که بازوی دیگری تلاش می کند او را مهار کند. این فعل و انفعال شدید نیروها را می‌توان به‌عنوان نمایشی استعاری از تنش‌های چندوجهی که مناظر سیاسی اجتماعی معاصر را مشخص می‌کند، دید.
برای درک کامل عمق کار نجومی، باید در تئوری رویداد که به دنبال کشف روابط متقابل پیچیده بین واقعیت، ادراک و تجربه است، کاوش کرد. در هسته خود، این تئوری معتقد است که یک رویداد فراتر از رخدادهای صرف در جهان است. در عوض، نشان‌دهنده دگرگونی بنیادین همان لنز است که ما از طریق آن جهان را درک می‌کنیم و با آن درگیر می‌شویم، و افراد را وادار می‌کند تا روایت‌های تثبیت‌شده را زیر سوال ببرند، بازتفسیر کنند، و دوباره تعریف کنند.
فرح اصولی Farah Ossouli
فرح اصولی یک چهره پیشگام در تکامل مدرن نقاشی مینیاتور ایرانی است. کار او که به خاطر ادغام موضوعات معاصر و روایت‌های قدیمی شهرت دارد، با فوریت و چشم‌اندازی تازه، اشکال هنری سنتی را تغییر می‌دهد. او عمیقاً درون مضامین انتقادی مانند خشونت، ستم، و رمانتیسم می‌کاود و آنها را با روایت‌های مدرن و دیدگاه‌های فمینیستی در آثارش می‌پیوندد.
قطعات نمایش داده شده از مجموعه زندگی بی جان او در این نمایشگاه، گواهی بر رویکرد نوآورانه اوست. عنوان به خودی خود دارای یک مفهوم دوگانه قدرتمند است که به سرهای بریده شده در نقاشی ها اشاره دارد. اصولی مرزهای پرآذین و مرسوم مینیاتورهای ایرانی را با مینیاتورهای مملو از گلوله و بمب جایگزین کرده بود، تفسیری واضح بر دوران آشفته ای که در آن زندگی می کنیم. برای تکمیل جلوه های بصری قدرتمند، هر قطعه با بیتی تحسین برانگیز از شاعر مدرنیست ایرانی احمد شاملو مزین شده است. ، یک لایه شاعرانه طنین انداز به روایت او اضافه می کند. هنر او را می‌توان به‌عنوان تصویری واضح از یک رویداد دید، اصطلاحی که یک برخورد ناگهانی و آسیب‌زا را تعریف می‌کند که واقعیت‌های موجود را مختل می‌کند و دوباره تعریف می‌کند. این مفهوم که با بحث‌های فلسفی افلاطون در مورد عشق تشبیه می‌شود، دگرگونی و واکنش‌های رادیکال ناشی از تجربیات عمیق، مانند احساسات قدرتمند ناشی از عشق را در بر می‌گیرد. این گردباد آشفتگی عاطفی به طور خلاصه در عبارت باسکی maitemindu آمده است، که به «آسیب شدن از عشق» ترجمه می‌شود، که نشان‌دهنده تأثیر عمیق و قدرت تغییردهنده‌ای است که چنین برخوردهایی می‌توانند داشته باشند.
الهام پورخانی Elham Pourkhani
هنر الهام پورخانی به‌طور یکپارچه سنت‌های بزرگ نقاشی مینیاتور کلاسیک ایرانی را با حساسیت‌های مدرن ترکیب می‌کند و اثری پویا خلق می‌کند که هم گذشته و هم اکنون را بازتاب می‌دهد. پیشینه ادبی عمیق او به‌طور قابل‌توجهی بر رویکرد داستان‌سرایی بصری او تأثیر می‌گذارد، و از بوم نقاشی برای روایت داستان‌های پیچیده‌ای استفاده می‌کند که عمیقاً در بیننده طنین‌انداز می‌شود. در نقاشی برجسته، جماعتی از زنان را می‌بینیم که دور آتش جمع شده‌اند، رقص شادی‌بخش آنها با لباس‌های مختلفی که از سنتی تا امروزی را در بر می‌گیرد، به تصویر کشیده شده است. یکی از جنبه‌های خاص این نقاشی، سایه‌هایی است که توسط این چهره‌ها ایجاد می‌شود، که یک دایره هماهنگ با الهام از شاهکار معروف هنری ماتیس، رقص، در سال ۱۹۱۰ تشکیل می‌دهند. این جزئیات به عنوان ادای احترامی عالی به هنرمند مشهور فرانسوی است.
پورخانی با افزودن عمق به روایت خود، بخش‌های وارونه‌ای را به کار می‌گیرد که به درستی از آن به عنوان «جهان‌های موازی» یاد می‌کند و کاوش او در مفهوم همزیستی در آثارش را نشان می‌دهد.
سورن کرکگارد ، Soren Kierkegaard فیلسوف دانمارکی می‌نویسد: «عشق به همه چیز باور دارد، اما هرگز نباید فریب خورد. با این حال، بی اعتمادی هیچ چیز را باور نمی کند و با این وجود کاملاً فریب خورده است.» این آینه ماهیت دگرگون‌کننده یک رویداد است، که در آن نه تنها عناصر تغییر می‌کنند، بلکه معیارهای ارزیابی تغییرات تغییر می‌کنند، که نشان‌دهنده لحظه‌ای محوری است که کل عرصه را تغییر می‌دهد، جایی که حقایق و دگرگونی‌ها آشکار می‌شوند.
علی اکبر صادقی Ali Akbar Sadeghi
علی اکبر صادقی به‌عنوان یکی از مشهورترین نقاشان معاصر ایران، به‌خاطر سبک متمایز و زنده‌اش که اغلب از اساطیر، فولکلور و ادبیات کلاسیک ایرانی برای ساختن روایت‌هایی غنی از بصری استفاده می‌کند، شهرت دارد. آثار او همچنین تحت تأثیر سوررئالیسم قرار گرفته است و ترکیبی منحصر به فرد از عناصر هنری سنتی و مدرن ایجاد کرده است.
او در مجموعه دیو مقدس خود، مفاهیم دوگانگی اخلاقی را به چالش می‌کشد: خوب در مقابل شر، عدالت در مقابل بی‌عدالتی، و زیبایی در مقابل زشتی. تابلویی که در اینجا به نمایش گذاشته شد با عنوان INRI، مخفف لاتینی است که به طور سنتی به عیسی مسیح اشاره می‌کند، و گمان می‌رود در زمان مصلوب شدن او بر روی صلیب حک شده است. با این حال، سوژه‌ای که در اثر هنری مصلوب می‌شود، یک شخصیت زن فرشته‌ای است که در بالای سر یک دیو به نظر می‌رسد.
هگل فیلسوف آلمانی مفهوم «دانش مطلق» را معرفی می‌کند، جایی که او سفر برای کشف حقیقت درباره یک موضوع را مورد بحث قرار می‌دهد. او پیشنهاد می کند که حقیقت به زمان نیاز دارد تا از طریق توهمات - مانند تخیل یا خیال - تکامل یابد و خودش را شکل دهد. در جست‌وجوی حقیقت، ابتدا باید از میان انتخاب‌های اشتباه عبور کرد. به حقیقت نهایی فقط از طریق مسیری پر از اشتباه می توان رسید. این خطاها صرفاً نادیده گرفته نمی‌شوند، بلکه در درون حقیقت نهایی حفظ می‌شوند. به گفته هگل، این فرآیند دقیقاً نشان می‌دهد که تاریخ چگونه خود اصلاح می‌شود. در نتیجه، برای رسیدن به یک لحظه رویدادی، «زمان مناسبی» برای عمل وجود ندارد. حقیقت از تشخیص نادرست پدیدار می‌شود و افراد را ترغیب می‌کند که ریسک کنند و از آن استقبال کنند. به نظر می‌رسد روایت‌های زنده و سورئال تصویر شده در نقاشی‌های صادقی از فضایی بیرون می‌آیند که خطوط بین مطلق‌های اخلاقی محو شده است و جای خود را به درک غنی‌تر و پیچیده‌تر از این مفاهیم می‌دهد.
ثریا شرقی Soraya Sharghi
آثار پر جنب و جوش و رنگارنگ ثریا شرقی سرشار از داستان‌ها و روایت‌های خارق‌العاده‌ای است که این هنرمند تصور می‌کند. شرقی با تکیه بر مجموعه‌ای از تأثیرات از جمله اسطوره‌های ایرانی و ادبیات غربی آفرینش های هنری خود را شکل می دهد.
ثریا از طریق تلفیق هماهنگ از تکنیک‌های شرقی و غربی - مانند چاپ روی صفحه، ورق طلا، مخمل و خاتم فارسی ، سبک نقاشی منحصر به فردی را به نمایش می‌گذارد که پیچیدگی‌های پیچیده این روایت‌ها را در بر می‌گیرد.
اثری که در Event ارائه شد تحت تأثیر طرح‌های پیچیده فرش‌های ایرانی است، با نقش‌های گل‌هایی که با هم ادغام می‌شوند تا یک پیکره زن بسازند. در زمینه روانکاوی، نظریه‌پرداز فرانسوی ژاک لاکان مفهوم «پیمایش خیال» را مطرح کرد، نظریه‌ای که دلالت بر درگیری عمیق و دگرگون‌کننده با ساختارهای ناخودآگاه میل و باور دارد. این تعامل نشان‌دهنده نقطه بالقوه دگرگونی و رهایی در فرآیند تحلیل است. این غوطه‌ور شدن عمیق‌تر در فانتزی‌های فرد را بیش از همیشه نشان می‌دهد، و رابطه صمیمی با هسته این خیال‌پردازی‌ها را تقویت می‌کند. از طریق این فرآیند، افراد با ماهیت ساختگی خواسته‌های خود و خیال‌پردازی‌هایی که از آنها سرچشمه می‌گیرد، رو در رو می‌شوند و با خلأ مرکزی که این ساختارها را مجسم می‌کند، مواجه می‌شوند. این درک چگونگی شکل‌گیری خواسته‌ها توسط نیروهای خارجی است و نشان‌دهنده سفری به سوی حرکت فراتر از این تأثیرات درون‌شده است.
آثار هنری ثریا شرقی با مفهوم عبور از فانتزی طنین انداز می شود، و بینندگان را دعوت می کند تا عمیق تر در داستان های بافته شده کاوش کنند، شاید لایه های پیچیده میل و باور موجود در درون را بشناسند و با آن روبرو شوند.
مهسا تهرانی Mahsa Tehrani
مهسا تهرانی جان تازه‌ای به نقاشی‌های منظره سنتی می‌بخشد و آنها را به صحنه‌هایی پر انرژی و مملو از روایت تبدیل می‌کند. بوم‌های نقاشی او که اغلب مملو از زمینهای سرسبز پر رونق است، تبدیل به محل ملاقات مردم، حیوانات و اشیاء می‌شود که همگی در هماهنگی بازیگوش به هم نزدیک می‌شوند. این فعل و انفعال باعث به وجود آمدن دنیایی تقریبا آرمان‌شهری می‌شود که به‌واسطه رگه‌های ظریف خشونت که شادی را در هم می‌شکند، برای لحظه‌ای مختل می‌شود - تعادلی ظریف بین آرامش و آشفتگی.
تهرانی اغلب از سینما الهام می گیرد و بوم های بزرگی را می سازد که ویژگی غوطه وری دارند. در اینجا، او مضامین پیچیده آزادی، فمینیسم، و رمانتیسم را بررسی می‌کند. یکی از جنبه‌های قابل توجه این قطعه، چهره برجسته زن است که در پس‌زمینه‌ای آرام قرار گرفته است، صحنه‌ای که با حضور یک گلدان شکسته و یک پرنده بی‌جان مختل شده و به گذشته‌ای نامشخص اشاره می‌کند. آلن بدیو، فیلسوف فرانسوی، مفهوم رویداد را به‌عنوان تجربه‌ای دگرگون‌کننده توصیف می‌کند که از یک اتفاق صرفاً به یک لحظه ضروری و تعیین‌کننده تبدیل می‌شود. چنین وقایعی جرقه یک اصل جهانی می‌زند که وفاداری تزلزل ناپذیر و تلاش استوار برای درک کامل پیامدهای آن را می‌طلبد. فردی که برای یک رویداد شهادت داده است، به چراغی از حقیقت آن تبدیل می‌شود و خستگی‌ناپذیر برای تجسم پتانسیل‌ها و پیامدهای آن کار می‌کند. با این حال، بدون تعهد اختصاصی، تأثیر عمیق یک رویداد می‌تواند به راحتی آشکار شود و قدرت و قدرت تغییردهنده خود را از دست بدهد. به عنوان مثال، یک رویارویی تنها زمانی به رویداد عشق تبدیل می‌شود که تغییراتی را در زندگی عاشقان تنظیم می‌کند، و وجود آنها را حول تلاش مشترک برای ساختن یک زندگی متحد هماهنگ می‌کند.
درباره گالری باوان About Bavan Gallery
در کاتالوگ آمده است: گالری باوان واقع در مرکز شهر تهران، در سال 1397 توسط آوا ایوبی تاسیس شد و با اولین نمایشگاه سایت خود با عنوان "بازبینی در خانه خیابان عبده" افتتاح شد.
پس از یک سال برنامه ریزی، تحقیق و بازسازی، این گالری در دسامبر 2019 رسماً درهای خود را به روی عموم برای همکاری با هنرمندان در تمام مراحل کارشان باز کرد تا روایت های مختلف تاریخی بتوانند با یکدیگر گفتگو کنند.
باوان به دنبال حمایت از هنرمندان خود و به اشتراک گذاشتن آثار رویایی آنها با مخاطبان در سراسر جهان بوده است. دیدگاه هنری باوان مبتنی بر تجربیات جدید در هنر معاصر است که بر ارائه چشم‌انداز در حال تحول در هنر ناشی از نفوذ روزافزون رسانه‌های جدید تمرکز دارد. باوان قصد دارد به عنوان پلی بین هنر پر جنب و جوش معاصر ایران و صحنه بین المللی عمل کند. هدف باوان این است که به هنرمندانی که آثارشان می
تواند تغییرات خلاقانه ای در عرصه هنر و همچنین بازار و فرهنگ عمومی ایجاد کند، صدا بدهد.