نگاهی به خط درویش عبدالمجید طالقانی و تاثیر او بر خوشنویسی ایرانی

به گزارش تجسمی آنلاین، درویش عبدالمجید طالقانی به عنوان بزرگ‌ترین خوشنویس خط شکسته‌نستعلیق در تاریخ خوشنویسی ایران شناخته می‌شود. او به سال ۱۱۵۰ هجری قمری در روستای مهران طالقان متولد شد و در جوانی به قزوین رفت تا اصول اولیه خوشنویسی را آموزش ببیند و پس ‌از آن به اصفهان، پایتخت آن زمان ایران مهاجرت کرده و به کسوت فقر و درویشی درآمد. عبدالمجید خوشنویسی را با خط نستعلیق آغاز کرد و از روی خط میرعماد به تمرین و تعلم پرداخت و به زودی در این تجربه به کمال رسید.

با این‌حال شهرت و بزرگی میرعماد در خط نستعلیق به حدی بود که درویش دریافت همیشه در سایه او خواهد ماند و به همین دلیل به خط شکسته‌نستعلیق روی آورد تا استعداد شگرف خود را در این راه بیازماید و نامی جاودان از خود باقی گذارد. عبدالمجید میراث استادان گذشته شکسته‌نستعلیق را چنان به کمال رساند که خط شکسته او در زیبایی و استواری به اوج رسید و هیچ رقیبی نداشت. او به حدی در این خط به مهارت رسید که رونق بازار شکسته‌نویسان قبل از خود را شکست و استادان بعدی هم هیچ‌کدام به پای او نرسیدند. همان‌طور که کمال خط نستعلیق به دست میرعماد صورت گرفت، خط شکسته را درویش عبدالمجید به حد کمال رساند.

درویش در اوایل شکسته‌نویسی از روی خط "میرزا حسن کرمانی" و "شفیعا" مشق می‌کرد. او تا سال ۱۱۷۹ متأثر از سبک شفیعا بود ولی پس‌ از آن به سبک مستقلی رسید که به نام خود او شهرت یافت. عبدالمجید نه تنها قواعد خط شکسته‌نستعلیق را استوار کرد بلکه زیبایی و شیوایی آن را به حد اعلی رساند. چنانکه شش‌دانگ جلی را چون کتاب خفی و غبار، استوار و شیرین می‌نوشت.