به گزارش تجسمی آنلاین، نمایشگاه آنلاین مجموعه آثار علی ذاکری با عنوان "در دشت‌های کودکی" توسط گالری سرادی‌پور برپاست. ذاکری درباره نمایشگاه جدید خود گفت: شاید مجموعه آثار جدیدم با موضوع طبیعت متفاوت از آثار فیگوراتیو دوره قبلی کاری من با عنوان "حذف‌شدگان یا فرزندان خدا" به نظر برسد، اما عقیده دارم از نظر دیدن و بیان خویشتن، یک رفتار یکسان در آنها وجود دارد.
ذاکری ادامه داد: پایه نقاشی از طبیعت برای من از دوران دانشجویی شروع شد و پس از آن مدام تکرار شد. هر زمان که از کاری خسته شدم به سراغ نقاشی از طبیعت رفتم تا خود را بازسازی کنم. نقاشی طبیعت جدا از کار حرفه‌ای برای من یک نگاه دوباره به خویشتن است. در طول سال‌های گذشته چند دوره مختلف نقاشی طبیعت به شیوه واقع‌گرا یا انتزاعی انجام دادم و طبیعت همیشه همراه با کارهای دیگرم با من آمده است. اما از حدود ۸ سال پیش عکاسی طبیعت را در سفرهای شمال کشور آغاز کردم و آن عکس‌ها برای دیدن و کشف زوایای دید جدید به من کمک کرد. پس از آن باز هم به نقاشی در طبیعت رسیدم و موازی با نقاشی فیگوراتیو بوکسورها در آتلیه، در هر سفر نیز به نقاشی در طبیعت می‌پرداختم.
او با بیان اینکه در نهایت این دو مجموعه با هم آشتی کردند، ادامه داد: در تابلوهای اول مجموعه حذف‌شدگان، بوکسورها در رینگ بوکس و فضای ملموس این رشته ورزشی حضور داشتند، اما آرام آرام طبیعت وارد فضای آنها شد، تا جایی که در آخرین آثار آن مجموعه آدم‌ها دیگر در رینگ بوکس نیستند، بلکه در طبیعت مشغول مبارزه هستند. اینجا زمین به رینگ آنها تبدیل شده، زیرا احساس کردم بشر همیشه این‌گونه بوده و از زمانی که از غارها خارج شده است همه جا در حال درگیری با دیگران است.
ذاکری درباره ویژگی‌های نقاشی از طبیعت در کارگاه یا فضای طبیعی گفت: نقاش می‌تواند در طبیعت حاضر باشد و بسیار بد کار کند یا می‌تواند در آتلیه منظره بسیار زیبایی بکشد، بنابراین صرف حضور در طبیعت باعث خلق کار خوب نمی‌شود. اما برای من همیشه این‌گونه بوده که باید در طبیعت حضور داشته باشم زیرا گذر زمان، تغییرات نور و رنگ یک حس زنده در من به وجود می‌آورد و احساس می‌کنم وقت اندکی دارم که باید از آن استفاده کنم. بارها در زندگی ما پیش آمده که یک شخص را زیاد می‌بینیم و زمانی برای صحبت با او صرف نمی‌کنیم، اما اگر پس از گذر سال‌ها او را اتفاقی در ایستگاه قطار ببینیم از چند دقیقه فرصتی که به دست می‌آید برای صحبت با او استفاده می‌کنیم و بسیار هیجان‌زده می‌شویم، زیرا مجال اندکِ گفت‌وگو به ما حس عجیبی می‌دهد.
ذاکری افزود: در طبیعت هم وقتی با فضایی درگیر هستی که همه‌چیز لحظه‌به‌لحظه در حال تغییر است، مجال اندکی دارید تا با آن صحنه‌ای که دوست دارید مواجه شوید. نمی‌توانید چیزی را کنترل کنید و این گذرا بودن باعث ایجاد هیجان می‌شود. به همین دلیل دوست دارم درون طبیعت کار کنم ولی معنی این حرف آن نیست که هیچ‌وقت نخواهم در کارگاه به نقاشی طبیعت مشغول شوم. سال ۶۴ که دانشجو بودم طبیعت را در کارگاه کار می‌کردم و در ادامه آن به طبیعت‌های انتزاعی رسیدم که بازیگوشی زیادی در آنها دیده می‌شد و دهه هفتاد آنها را به نمایش گذاشتم. در مجموعه اخیر حتی یک تابلو هم در کارگاه شکل نگرفته، اما پیش‌بینی من این است که بعد از این دوباره به کارگاه برمی‌گردم و طبیعت انتزاعی کار می‌کنم. این یک سیکل است که مدام تکرار می‌شود.
این هنرمند افزود: من با دانسته‌های خود به طبیعت نمی‌روم و به عنوان کسی که سال‌ها در طبیعت کار کرده، همچنان به عنوان یک انسان صفر به طبیعت می‌روم و شاگردی می‌کنم. با سکوت و به صفر رساندن خودم می‌خواهم طبیعت با من گفتگو کند، زیرا طبیعت یک موسیقی پنهان دارد ولی وقتی ما با ذهن پر وارد آن می‌شویم نمی‌توانیم دیالوگ باد و گندمزار و درختان را بشنویم. من تلاش می‌کنم یک ساز شوم که طبیعت مرا بنوازد. در این دوره نقاشی‌های طبیعت من یک نوع شاگردی وجود دارد اما احساس می‌کنم اگر یک بار دیگر بخواهم در طبیعت بنشینم و کار کنم اجازه می‌دهم آنچه بر اثر حضورم در طبیعت در من شکل گرفته است روی بوم بیاید و حضورم در آثار بعدی پررنگ‌تر شود.
او با بیان اینکه شروع کارش در طبیعت با حذف کلمه کمال‌طلبی صورت گرفت، ادامه داد: در ابتدای نقاشی کردن به دنبال چیزهای عجیب و غریب و ایده‌آلیستی بودم. فکر می‌کردم برای کار در طبیعت باید مانند بعضی از نقاشان مشهور بوم‌های بزرگ و آتلیه‌ای در دل طبیعت داشته باشم. اما به مرور فهمیدم زندگی اجازه نمی‌دهد که به این چیزها دست پیدا کنم، بنابراین متوجه شدم باید از فرصت‌های کوچک بهره ببرم. پس از آن تمام آن کمال‌طلبی را کنار گذاشتم و هر بار سفر شمال داشتم یک بوم کوچک همراه با لوازم نقاشی با خود می‌بردم و در هر سفر یک تابلوی طبیعت کار کردم. در نهایت از همان بوم‌های کوچک به تابلوهای ۲ متری در طبیعت رسیدم. آن زمان نقاشی در طبیعت برایم فقط بهانه‌ای برای حال خوب بود، اما این رفتار غیر کمال‌گرا باعث شد کارها به خوبی پیشرفت کند و بعد از چند سال آن‌قدر نقاشی طبیعت داشتم که می‌توانستم چند نمایشگاه از آنها برگزار کنم.
ذاکری درباره برگزاری نمایشگاه آنلاین نقاشی گفت: تعریف من از زندگی این است که نرم باشیم و با موسیقی زندگی برقصیم، زیرا کسی که نرم نیست نمی‌تواند برقصد. یکی از چیزهای مهم از نظر من پذیرش شرایط است، بنابراین فکر می‌کنم انسان به جای مبارزه بهتر است اتفاقات را بپذیرد و خلاقانه با آنها مواجه شود. مشخص است که در نمایشگاه واقعی با مخاطب مواجه هستیم و وقتی آنها کار را از نزدیک می‌بینند و آن را لمس می‌کنند، می‌توانیم با او صحبت کنیم، اما وقتی شرایط برای این کار مهیا نیست لازم نیست که صفر و صد رفتار کنیم. احساس کردم خود این شرایط می‌تواند یک انرژی ایجاد کند و به جای لغو کردن نمایشگاه و دامن زدن به ناامیدی بهتر است که بگذاریم کارها از دور دیده شوند.
ذاکری با بیان اینکه پیشنهاد این کار از سوی گالری سرادی‌پور مطرح شد، افزود: ما در برابر اتفاقاتی که پیش آمد نرم بودیم و پذیرای نمایشگاه مجازی شدیم، اگرچه امیدوارم که روزی بتوانم این آثار را در گالری هم نمایش دهم. در نمایشگاه مجازی توانستیم بیش از نیمی از کیفیت نمایشگاه حقیقی را تجربه کنیم و گفتگوهای مختلف نیز شکل گرفت. در مجموع بودن چنین تجربه‌ای بهتر از نبودن آن است. احساس می‌کنم اگر زندگی را برای زمانی بگذاریم که به ما فرصت مناسب بدهد، این فرصت‌ها هیچ‌وقت پیش نمی‌آید. اساساً زندگی یک مجال کوتاه است و لازم است در فرصت‌های کوچکی که پیش می‌آید خودمان را ابراز کنیم و کاری انجام دهیم. بهتر آن است که نتیجه‌گرا نباشیم و نخواهیم خوب جلوه کنیم، بلکه خودمان باشیم و به راحتی کاری که دوست داریم را انجام دهیم.
نمایشگاه آنلاین آثار علی ذاکری در اینستاگرام گالری به نشانی @saradipour.art و بر روی پلتفرم آرتسی Artsy.net و آرت نت Artnet.com تا 30 خردادماه قابل مشاهده است.
منبع:هنرآنلاین