به گزارش تجسمی آنلاین، در یک ماه گذشته و با شیوع بیماری کرونا، پویش‌های هنری مختلف در سراسر جهان به راه افتاده که نه تنها هنرمندان را به خلق آثار هنری مرتبط با این شرایط ترغیب می‌کند، بلکه مردم عادی را هم دعوت می‌کند تا با الهام از آثار هنری به پر کردن اوقات قرنطینه و خانه‌نشینی بپردازند. در این مدت چند موزه، گالری و صفحات اینستاگرامی محل نمایش تصاویری بودند که مردم جهان بر اساس شاهکارهای هنری به وجود آورده و با لوازم موجود در خانه، بازسازی قابل‌توجهی از آثار مطرح جهان هنر را ارائه می‌دادند.
حال آثار یک هنرمند ایرانی مورد توجه مخاطبان او در خارج از کشور قرار گرفته و تصاویر جالبی از بازآفرینی نقاشی‌هایش به وجود آمده است. آفرین ساجدی هنرمندی است که تعداد زیادی از آثارش مورد توجه علاقه‌مندان هنر قرار گرفته و با استفاده از لوازم موجود در خانه بازآفرینی شده است. با توجه به فضای سورئال آثار و وجود عناصر غیرمعمول در آنها، علاقه‌مندان این نقاشی‌ها گاه کار سختی برای بازآفرینی تصاویر داشته‌اند، اما با خلاقیت‌های خود توانستند از عهده این کار بربیایند.
ساجدی پیش از این درباره آثار خود گفته بود: گرایش من به انسان معاصر و دغدغه‌هایی است که او نسبت به گذشته و تاریخ خود دارد. این تاریخ را با استفاده از تکنیک‌های کلاسیک و سوژه‌های مانند هنر کلیسایی و رنسانس بازنمایی کرده و سعی کردم آنها را با کابوس‌های انسان معاصر تلفیق کنم. از سال 84 چهره‌های آسیب دیده وارد کارم شد، اما منظور من صرفا آسیب فیزیکی نبود بلکه نمایش التهابات روحی را در نظر داشتم. بعدها سعی کردم اتفاق‌های معاصر را به کارها اضافه کنم و انسانی را به تصویر بکشم که شاید غمگین باشد، اما ضعیف نیست و نشانه‌های قدرت در او دیده می‌شود.
او درباره المان‌های به کار رفته در آثارش نیز گفته بود: اصرار خاصی برای استفاده از یک المان ندارم و در هر تابلو با توجه به موضوع آن ممکن است نشانه‌ها نقش متفاوتی داشته باشند. اما یکی از نمادهایی که در آثار من زیاد دیده می‌شود "ماهی" است که از سال 85 وارد کارم شد. آن زمان در نمایشگاهی راجع به هنر ژاپن شرکت کردم و ماهی قرمز را به عنوان نماد آن کشور به کار بردم. در طی سال‌ها این ماهی تبدیل به قزل‌آلا شد که برای خوردن استفاده می‌شود و می‌تواند بار خشونت زندگی معاصر که مورد نظر من است را در کار نشان دهد. استفاده از هر نوع شیئ خارجی در کنار پرتره، به معنای احساس یا فکر آن شخصیت است که برای بیننده قابل مشاهده نبوده، اما با این المان‌ها قابل رویت می‌شود. تاکید من روی ساخت و ساز چشم شخصیت‌ها و المان‌هایی که همراه پرتره‌ها می‌آید، می‌تواند حس آن شخصی که در سکوت فرو رفته است را بیان کند.
منبع:هنرآنلاین