تجسمی آنلاین: شروین‌کندری: ایمان افسریان هنرمند ایرانی در سال 1353 متولد شده‌است. وی مدرک کارشناسی نقاشی خود‌را در سال 1375 از دانشگاه هنر تهران دریافت کرده و کارشناسی ارشد خود را در رشته‌ی تصویرسازی در سال 1379 به اتمام رسانده‌است. هنرمند بیش از دو دهه در حیطه‌ی نقاشی به فعالیت پرداخته و آثار او در 10 نمایشگاه گروهی در ایران و خارج از ایران، همچنین 10 نمایشگاه انفرادی در تهران به نمایش درآمده‌است. از دیگر فعالیت‌های هنری او حضور در بینال‌ها و نمایشگاه‌های بین‌المللی بوده. در سایر فعالیت‌هایی که انجام داده می‌توان به استاد دانشگاه هنر تهران، یکی از گردآورندگان کتاب "درجستجوی زمان"، مجله‌ی DVD "ترایبسند" و ارائه مقاله و سخنرانی در ارتباط با جامعه شناسی هنر اشاره کرد.
ایمان‌افسریان با ایجاد تعادل در آثارش سعی دارد مفهوم دقیقی از ماهیت فضا‌را به نمایش بگذارد. او در مجموعه‌ی "درباره‌ی غبار، سایه، شیشه، آب" با درایت تمام بافت‌ها و زیر ساخت‌های فرهنگی جامعه‌اش را به تصویر کشیده‌است. این مجموعه فضایی به دور از همهمه و شلوغی شهر را بیان می‌کند. آنچه‌که در وهله نخست چشم مخاطب را به خود خیره نگاه می‌دارد، وجود فضای رئالیستی و راحتی دست هنرمند در ایده و اجرای اثر بوده. به عبارتی ایمان‌افسریان در این رویداد آنچه قابل دیدن است را به تصویر درآورده و با ترکیب‌بندی منحصر به فردش معنایی دیگر از نقاشی رئالیستی را با مخاطبان خود به اشتراک می‌گذارد.
او رنگ‌هارا به نحوی باهم ترکیب می‌کند که یک توهم بازتابی از دیگر اجسام موجود در فضا در ذهن مخاطب نقش ببندد. نقاشی‌ها به گونه‌ایی هستند که گویی بازدیدکنندگان بخشی از اثر بوده‌اند و این حس را القا می‌کند که بیینده از پشت یک کادر همچون پنجره نظاره‌گر اتفاقات ثبت شده خواهد‌بود، گاهی نیز مخاطب بخشی از اثر قلمداد می‌شود. عناصر موجود در هر تابلو نمایانگر تقارن پیش‌آمده در فضایی نامتقارن بوده که خود اشاره به لایه‌های رنگی سطوح برای پیدایش تفکر از پیش تعیین شده در ذهن هنرمند داشته است. به عبارتی دیگر، نشانگر ناگفته‌هایی است که در سطحی ترین لایه‌های دیداری وجود داشته و تفکرات عمیق بصری هنرمند را به نمایش در می‌آورد. آنچه‌که مخاطب را به کشف و درک بهتر آثار هدایت می‌کند، راحتی نگاه هنرمند از ایده تا اجرای آثار بوده که تعاریف متفاوتی با خود به همراه دارد.
در استیتمت این نمایشگاه آمده‌است: درباره‌ی دیوار، درباره‌ی دود، درباره‌ی پوسته، غبار، سایه.... درباره‌ی شیشه، آب، نور... درباره‌ی‌ظاهر اشیاء، سطح چیزها، پوست چیزها...
هنرمند تمام تلاش خود را کرده تا عناصر موجود در تابلوها صرفا همان عنصر قلمداد شوند و نقش دیگری ایفا نکنند. نمایشگاه آثار ایمان افسریان بازنگری را در پی دارد که مخاطب در نگاه اول متوجه کلیت شده و سپس به زیرساخت‌های بصری و نحوه اجرایی آثار پی می‌برد. در این مجموعه هنرمند از ژرف‌نمایی و نورپردازی بهره فراوان گرفته تا شرایط پیرامونش را به اجرا درآورد. بی‌تردید در این مجموعه روایتی خاص از فلسفه‌ایی بکر و جدا مانده از ذهن وجود نخواهد داشت، اما باید در نظر داشت آثار و استیتمنت به چرخه زندگی و هرآنچه که در این دنیا وجود دارد اشاره مستقیم می‌کند. هنگامی که مخاطب با دقت بیشتری به درک آثار می‌پردازد، متوجه مرزی بودن آن‌ها خواهد شد. در واقع این مجموعه بین دو دیدگاه افلاطون و ارسطو واقع شده که هم به فضای عین به عین توجه کرده، هم نگاه و تجربیات شخصی هنرمند در آن دخیل بوده‌است. آنچه که اصل است وجود زیباییست که به تصویر درآمده و با فضای مد‌نظر هنرمند درآمیخته شده.
در آثار ایمان افسریان سطح از جایگاه ویژه‌ایی برخوردار‌بوده و به نوعی دست نقاش را باز می‌گذارد تا تعادل بصری ایجاد کند. هنرمند تعادل را از درهم آمیختن عناصر بصر ایجاد می‌کند. عوامل شکل دهنده این تابلوها نقطه، خط، سطح، رنگ، ژرف‌نمایی، کنتراست تیرگی و روشنی و نحوه اجرای کار بوده است که از ترکیب این‌ها همراه با خلاقیت فردی، مجموعه‌ایی نو و خلاق در تکنیک و روش اجرایی رئالیست‌ها ثبت شده.
نقطه در‌قالب هرچیزی در اثر می‌تواند اعلام حضور کند و خطوط بیشتر افقی و عمودی بوده‌اند که ایستایی را شامل می‌شوند، گاهی به شکل مورب در شاخ و برگ‌ها نقش ایفا کرده اند که پویایی، حرکت و تکامل را به نمایش می‌گذارند. این بخش از کار با چرخه حیات در ارتباط بوده‌است. نقاشی های به‌نمایش درآمده در این رویداد بیشتر از کنار هم قرار گیری سطوح رنگی مربع و مستطیل شکل ایجاد شده‌اند و تلفیق دو فضای متقارن و نامتقارن را نشان می‌دهند. رنگ‌ها بیشتر آرامش قبل طوفان را معنا می‌کنند و برگ‌های سبز روی درختان اشاره به حضور خود هنرمند داشته که تفسیری همچون حمایتگری دارد. این حمایت با وزش باد گاهی غوغایی وصف ناپذیر بپا خواهد کرد که مخاطب در اثر شاهد آن خواهد بود. همانطور که پیشتر گفته شد هنرمند از علم ژرف‌نمایی و نور پردازی بهرمند شده‌است تا فضایی وهم‌آلود و پر رمز‌و‌راز را بر روی بوم نمایش دهد. درواقع مخاطب با پنجره‌هایی مواجه خواهد شد که آن‌سوی آن ناپیداست و در تاریکی فرو می‌رود. در مواردی پنجره‌ها حمل کننده‌ی پیامی از هستی بوده‌اند که با بازتاب نور اشیای بی‌جان و باجان بر روی شیشه‌ها این پیام دوچندان می‌شود.
ایمان‌افسریان در این نمایشگاه آنچه را که قابل دیدن است به تصویر کشیده و با تمام نکات اجرایی مثبتی که با خود در پی داشته، باید به چند مورد اشاره کرد، زیرا کمی و کاستی در این مجموعه وجود دارد که قابل بحث بوده. هنگامی‌که مخاطب به آثار نگاه می‌کند، نحوه نورپردازی در گالری مانع بهتر دیدن آثار می‌شود، همچنین کنتراست پایین نقاشی‌ها باعث ایجاد یکنواختی شده و اگر طیف رنگی آثار به یک فضای سیاه و سفید تبدیل شود، درجه تیرگی و روشنی آن کم بوده و در چند مرحله خلاصه می‌شود. با توجه به این مسئله که نقاشی قادر به ارائه‌ی مسائلی است که واژه در بیان آن ناتوان بوده، به این ترتیب مخاطب ها به دنبال رویکرد و نگرشی از پیش تعیین شده می‌گردند، در این رویداد فقط پوسته‌ی اشیا مورد توجه قرار گرفته، درست همان کاری که دوربین عکاسی از قرن هجدهم به بعد انجام می‌دهد.
هنگامی که عمل دیدن در آثار ایمان‌افسریان با ظرافت بیشتری صورت می‌گیرد، مخاطب متوجه شباهت نقاشی‌ها با آثار هنرمندان آمریکایی و اروپایی خواهد‌شد. نقاشی‌ها از لحاظ ترکیب بندی، فضای مینیمالیستی، نحوه نور پردازی و رنگ بهم نزدیک هستند. این شباهت‌ها آثار هنرمندان دیگر را برای مخاطبان یادآوری می‌کند و آنچه مخاطب با آن مواجه می‌شود را نمی‌توان دیدگاهی نو قلمداد کرد. آثار ایمان‌افسریان از لحاظ نگاه بصری بسیار نزدیک به آثار نُرمن‌لاندین هنرمند 81 سال آمریکایی و مایا‌کولنوویچ هنرمند 44 سال اهل بوسنی‌هرزه‌گوین بوده‌است و به نحوی تداعی‌گر احساس این دو هنرمند خواهد بود. به این ترتیب آنچه که بیشتر در این نمایشگاه قابل فهم و درک بوده، مهارت هنرمند در تکنیک و روش اجرایی یک فضای رئالیستی است.
رویداد "درباره‌ی غبار، سایه، شیشه، آب" از تاریخ 29 شهریور 1398 تا 28 شهریور 1398 در گالری اثر به آدرس تهران، خیابان کریم‌خان زند، خیابان ایرانشهر، خیابان برفروشان، روبروی خانه هنرمندان، شماره16 برگزار است.